Conclusións do Simposio - Os clubes náuticos esenciais para a náutica social

Zarpar é a plataforma que conecta a armadores e tripulantes para vivir experiencias náuticas únicas. A misión de ZARPAR é multiplicar x10 o uso dos barcos en España e fomentar a náutica social. De 15 saídas ao ano por barco só en verán, a 150 saídas todo o ano.

Conclusións do Simposio: Os clubes náuticos esenciais para a náutica social

Presidentes das Asociacións Autonómicas de Clubes Náuticos da CEACNA

O peche do simposio de clubes náuticos en Sanxenxo deixou sobre a mesa debates interesantes e algunhas conclusións claras. Os presidentes das asociacións autonómicas compartiron as súas visións nunha ronda rápida de preguntas e respostas que tocou todos os puntos quentes do sector.

A náutica social: máis que palabras

Javier Ruiz de Cortázar, presidente de CEACNA, foi contundente: a náutica social existe e hai que recoñecela nos pregos. Non é a náutica do negocio, é a náutica de todos. Os clubes son entidades sen ánimo de lucro que aportan valores e fomentan o deporte, e iso debe verse reflectido cando se licitan concesións.

Teresa Sala matizou algo importante: para facer labor social, os clubes necesitan viabilidade económica. Non se pode pedir que só se dediquen ao social e deixen toda a parte económica ás marinas. Sen ingresos, non hai recursos para cumprir coa función social.

Xestión pública e competitividade

Juan Manuel González, vicepresidente, valorou positivamente a proposta do director xeral de portos de Andalucía de sacar ao mercado portos das autoridades portuarias. Sería unha forma de xestionar instalacións de maneira máis social e competitiva, dando acceso a máis actividades e participación deportiva.

Clubes de verdade vs. clubes “fake”

Un dos momentos máis interesantes chegou con Rafael Palmer, secretario de CEACNA. Se os clubes reclaman recoñecementos pola súa labor deportiva, tamén deben cumprir coas súas obrigacións. Un clube que non cumpre o seu obxecto social, en que se diferencia dunha marina? En nada.

Palmer foi directo ao falar dos “clubes patraña”: entidades creadas ad hoc para concursar en licitacións e aproveitarse do sistema. É tarefa das administracións detectalos, pero os clubes de verdade deben ser escrupulosos en cumprir as súas obrigacións para axudar a diferenzalos.

O equilibrio entre o público e o privado

Carlos Torrado defendeu o modelo híbrido de xestión. O clube é dos seus socios, non “a casa do pobo”, pero tampouco pode ser unha fortaleza pechada. Hai socios que pagan sen ter amarre, que apoian ao clube porque cren nel, porque é o seu clube. Iso hai que respectalo, pero sen pechar portas a cal e canto.

Se tes 500 amarres e 1.500 socios, hai 1.000 persoas que necesitan servizos máis aló do amarre: actividades deportivas, sociais, formación. E grazas a eses socios é como se financian as escolas deportivas e todas as actividades sociais.

Sustentabilidade e modernización

Luis Nogroles destacou que os clubes náuticos levan anos traballando en sustentabilidade e concienciación mariña. Non son pioneiros quizais, pero cando a administración abre a porta con requisitos ambientais, os clubes cúmprenos. Poucas ventás lles dan á administración para non estar á altura.

Carlos Torrado engadiu que as prórrogas non son só tempo: son oportunidades de modernización, de actualizar instalacións con novas tecnoloxías e facelas máis eficientes.

Transparencia e gobernanza

Teresa Sala insistiu en que os clubes xestionan recursos de todos os socios e deben ter transparencia total. Aínda que a Xunta Directiva é quen xestiona e pode necesitar manexar información máis detallada, como entidades sociais deben ser totalmente transparentes cos seus membros.

Democratización do deporte náutico

Antonio Estades conectou todos os conceptos ao redor dunha idea central: os clubes teñen vocación de servizo público. Democratizar o acceso, a navegación social, a apertura á cidadanía… todo vai nesa dirección. E a maneira de obxectivalo é obter a declaración de utilidade pública.

O socio debe sentir que o clube é seu, pero a responsabilidade non é só para cos socios, senón para coa cidadanía en xeral. Os clubes deben formar parte do servizo público do seu contorno.

A relación coa administración

Luis Nogroles lanzou unha mensaxe clara: os clubes están a cumprir con todo o que se lles pide en materia social, deportiva, ambiental e de concienciación. O problema non está nos clubes, senón en que os políticos deben “adoutrinar” aos seus funcionarios. As directrices políticas son unha cousa, pero logo os técnicos que se sentan a negociar non sempre entenden a mensaxe e a labor real dos clubes náuticos.

Rafael Palmer engadiu que o límite para o funcionario é a lei e os criterios técnicos obxectivos. O político marca directrices, pero o técnico debe rexerse por criterios legais e técnicos, non subxectivos. Aínda que tamén recoñeceu que fai falta pedagoxía: hai técnicos que non teñen nin idea de que é un clube náutico nin que é o mar.

Que é un clube náutico?

Para pechar, xurdiu unha pregunta fundamental que debería abordarse no próximo simposio: definir que é realmente un clube náutico.

Javier Ruiz de Cortázar deixouno claro: xuridicamente, un clube debe ter unha xunta directiva ad honorem, convocar asembleas cada catro anos, e cumprir cos requisitos das entidades sen ánimo de lucro. Nada de “clubes” coa mesma persoa 20 anos sen celebrar unha asemblea.

E socialmente, un clube debe facer actividade náutica social. Cada un na súa dimensión (uns 20 regatas ao ano, outros 3), pero actividade real. Un clube que só ten un restaurante, non é un clube.

Peticións para o futuro

O debate pechouse con dúas peticións importantes:

1. Analizar en profundidade que é un clube náutico e a súa relación coas federacións territoriais (xa que ao fin e ao cabo, os clubes elixen á xunta da federación… a peixiña que se morde a cola).
2. Devolver a vela adaptada ao programa paralímpico. Os clubes teñen a labor de abrir o mar a colectivos con dificultades, e que volva a ser disciplina olímpica axudaría a ese obxectivo.

Ao final, o que quedou claro é que os clubes náuticos son moito máis que amarres e restaurantes. Son a gran familia da náutica social, como rezaba o eslogan do simposio. Unha familia que defende unhas cores, que educa en valores deportivos, que traballa en equipo, que coida o medio ambiente e que abre o mar a toda a sociedade.

E Sanxenxo, unha vez máis, foi o punto de encontro desa familia.