O modelo de socio, ten futuro? Novos usuarios de servizos náuticos

Zarpar é a plataforma que conecta a armadores e tripulantes para vivir experiencias náuticas únicas. A misión de ZARPAR é multiplicar x10 o uso dos barcos en España e fomentar a náutica social. De 15 saídas ao ano por barco só en veráns, a 150 saídas todo o ano.

O modelo de socio, ten futuro? Novos usuarios de servizos náuticos

Chimo Such, Club Náutico de Altea
Modesto Prieto, Real Club Náutico de Sanxenxo
Raimón Roca, Club Náutico de La Escala

Tres directivos de clubs do Mediterráneo compartiron as súas experiencias e visións sobre o futuro do modelo tradicional de socio náutico, ofrecendo perspectivas diversas sobre como adaptarse ás novas demandas sociais sen perder a esencia asociativa.

A aposta do Club Náutico de Altea: o modelo híbrido

Chimo Such comezou explicando a situación particular do Club Náutico de Altea, que leva 25 anos en precariedade concesional con autorización mensual. Esta inestabilidade, lonxe de paralizalos, empuxounos a innovar constantemente.

A proposta é clara: o modelo de socio tradicional si ten futuro, pero debe evolucionar cara a un formato híbrido. Isto implica manter a base social estable mentres se abren novos canles de acceso ao mar para diferentes tipos de usuarios.

O club identificou cinco dimensións fundamentais na súa actividade:

• Social e comunitaria: Apertura á cidadanía con gastronomía, cultura e concertos
• Deportiva: Organización de regatas como as 200 Millas a 2, escolas de vela e remo
• Ambiental: 38 anos consecutivos con Bandeira Azul, certificacións ISO 9001, 14001, EMAS3
• Mercantil: Xestión profesional do porto e do seu propio restaurante
• Turística: Innovación con programas como State Sailing Point de economía circular

Unha iniciativa destacada é Gastrovela, un produto que combina navegación de tres horas en barcos reciclados con comida local no restaurante do club. Este proxecto obtivo o segundo premio nacional de produto turístico e exemplifica como xerar sinerxias internas e atraer novo público.

As claves da súa estratexia inclúen:

• Cotas escalonadas e flexibles
• Servizos neo-náuticos con barcos propios de aluguer
• Dixitalización completa
• Eventos durante todo o ano para combater a estacionalidade
• Produtos de quilómetro cero en restauración

Club Náutico de La Escala: diversificación de usuarios

Raimón Roca centrou a súa intervención nos datos: 500 socios, 2.000 barcos, 9.000 usos deportivos. Estes números revelan que o impacto do club vai moito máis alá da súa base social formal.

No CN La Escala, de 944 amarres, practicamente a metade está ocupada por usuarios que non teñen cesión a longo prazo. Son persoas que alugán por días, meses ou tempadas sen ser socios do club. Esta realidade xa é parte do seu modelo de xestión.

Roca defendeu que a base social vén definida desde o primeiro artigo dos estatutos: son as persoas físicas organizadas para fomentar e practicar actividades deportivas. Non se trata dun negocio económico, senón de desenvolver unha paixón que nace das persoas.

As actividades deportivas convertéronse no terceiro eixe de negocio despois de hoteis e voos en destinos turísticos. Os clubs náuticos, especialmente en zonas turísticas, teñen aquí unha gran oportunidade como provedores de experiencias.

Vantaxes deste enfoque:

• Diversificación da oferta (mergullo, remo, vela, aluguer)
• Captación de público mozo
• Redistribución de fluxos turísticos fóra de tempada alta
• Conexión intanxible co municipio: actividade deportiva, social, cultural e ambiental

Roca foi claro: mentres exista o club, a figura de socio ten sentido, pero pode convivir con outros tipos de usuario con menos arraigo e compromiso pero que disfrutan de vantaxes e obrigacións distintas.

Real Club Náutico de Sanxenxo: a perspectiva do club pequeno

Modesto Prieto comezou a súa intervención recoñecéndose como “o patiño feo da película” pola diferenza de tamaño cos outros clubs. En Sanxenxo tiveron que prescindir do xerente por non poder pagalo, e a directiva reparte as funcións de xestión deportiva, mantemento, patrocinios e eventos.

O seu modelo é máis conservador: manter o club como espazo para socios que pagan 55 euros mensuais todo o ano. Prieto expresou as súas dúbidas sobre como explicar a estes socios que de súpeto atoparán o club cheo de xente que non paga cota nin ten obrigacións.

Non obstante, implementaron iniciativas interesantes:

• Socio deportivo infantil: Nenos de colexios locais acceden a cursos de vela sen que os seus pais sexan socios. Isto levou a moitas familias a facerse socias ao ver que “non son os señoritos de Madrid”
• Compromiso coa comunidade local: todos os contratos laborais a través do concello, compra de materiais no pobo, contratación de servizos locais primeiro
• O pobo ve ao club como un referente, non como un coto pechado

Prieto plantexou unha pregunta incómoda: Democratización do mar co capital dos náuticos? Propuxo como primeiro paso que os clubs náuticos de España establezan correspondencias entre si para que os socios poidan acceder a outros clubs.

O debate: Modelo híbrido ou modelo tradicional?

Durante o debate xurdiron algunhas cuestións clave:

Sobre os socios pasivos: Moitos clubs teñen socios históricos que pagan relixiosamente a súa cota sen usar as instalacións, e isto sostén a actividade deportiva e social. Que pasa cando esta xeración desapareza?

Sobre os mozos: Os socios xuvenís a miúdo ven o club como “cousa do meu pai” ou “de vellos”. A nova xeración pensa diferente: queren pagar só polo que usan, sen demasiada vinculación. Ademais, demograficamente “os que veñen detrás son a metade que nós”.

Sobre o aluguer como porta de entrada: A experiencia do CN La Escala demostrou que isto non funciona como esperaban. O perfil de quen aluga é alguén que aluga, non necesariamente alguén que logo se fará socio.

Sobre a natureza xurídica: Chimo Such insistiu en que por ser entidades sen ánimo de lucro que ocupan dominio público, os clubs náuticos deben ser útiles á sociedade. Se non ofrecen opcións diversas para todos os petos, “morreremos”.

Conclusións

Os tres poñentes, desde realidades moi diferentes, coincidiron en varios puntos:

1. Os clubs náuticos deben evolucionar para adaptarse á nova sociedade, pero cada un debe atopar o seu modelo segundo o seu entorno e circunstancias

2. A apertura non significa gratuidade: Novos tipos de usuarios poden pagar por servizos específicos sen ser socios de número

3. As actividades deportivas e turísticas son fontes de ingresos non desprezables e unha vía para conectar con novas xeracións

4. O arraigo local é fundamental: Contratar localmente, usar provedores do entorno, xerar impacto social e ambiental positivo

5. Xestión profesional compatible con valores sociais: Pódese xestionar con criterios de mercado sen perder a natureza asociativa

Como dixo Raimón Roca: “Podemos ter un club aberto e profesional sen perder a visión e a misión da entidade. Somos o acceso deportivo seguro e ordenado ao mar, e iso as administracións tamén o necesitan”.

O modelo de socio ten futuro, pero esixe adaptación, creatividade e, sobre todo, entender que cada club náutico debe atopar o seu propio equilibrio entre tradición e innovación.